Ik kom hier minstens twee keer per jaar. Altijd in de vroege ochtend of in de zachte, late namiddag. Niet uit gewoonte, maar omdat het licht dan precies goed valt. Alsof het dorp je dan pas toelaat. Alsof het weet dat je komt luisteren, niet oordelen. Crestet – een klein middeleeuws dorpje aan de voet van de Dentelles de Montmirail in de Vaucluse – is een dorp dat zich toont in stilte, dat zich niet opdringt. Het wacht. Al duizend jaar.
De stenen spreken
Wanneer je op de weg van Malaucene naar Vaison la Romaine rijdt, zie je Crestet aan je linkerkant liggen. Een schilderachtig kronkelend weggetje leidt je naar het pittoreske dorpje. Het eerste wat je hoort, is niets. Geen verkeer, geen geroep. Alleen het geluid van je eigen voetstappen op de eeuwenoude keien. Crestet is een dorp van steen. Huizen die zich vastklampen aan de heuvel, trappen die meer lijken op geheime smalle doorgangen. En stil. Heel stil.
Van ver zie je Crestet tegen de heuvelrand liggen met 9e eeuwse kerk en kasteel.
Klein geluk
“Op het pleintje bij de fontein, de plek waar ik altijd opnieuw tot rust kom, zette ik me even neer op een stenen muurtje. Ik keek omhoog, naar het kerkje waarvan ik mezelf altijd heb voorgenomen dat ik er op een dag zou trouwen, toen plots vanuit het niets de klok begon te luiden. Minutenlang duurde het, minutenlang zat ik daar. In m’n eentje. Alsof het zo moest zijn. De klok luidde voor mij, en ze leek me te willen zeggen: het komt goed, jij gaat je geluk terugvinden” schreef de bekende journaliste Tinneke Vos – oud-hoofdredacteur Wonen Landelijke Stijl – en Provencekenner in haar column ‘Klein Geluk’ over Crestet. Als geen ander wist ze het gevoel te omschrijven dat je ondergaat wanneer het geluid van de klokken door de smalle straatjes galmt.
Wanneer je vroeg bent hoor je alleen je eigen voetstappen op de kasseien in Crestet.
Bastion
Boven op de heuvel staat het oude kasteel, ooit een schuilplaats voor de bisschoppen van Vaison la Romaine. Rond het jaar 860 bouwden ze hier hun bastion, ver weg van het ´wereldse gekrakeel´ beneden. Tegenwoordig is het in privébezit, onzichtbaar van binnen, maar de contouren herinneren nog altijd aan de tijd dat dit het machtscentrum was. Tijdens de Revolutie werd het geplunderd en verbrand; in de twintigste eeuw bracht de architect Roger Anger er nieuw leven in. Hij herstelde het niet als museumstuk, maar als plek om opnieuw in te wonen. Niet met nostalgie, maar met respect.
Het plein voor het 9e eeuwse kasteel van Crestet van alwaar je een prachtig uitzicht hebt.
Licht
Vanaf de terrassen voor het kasteel kijk je uit over de vallei van de Ouvèze, over wijngaarden, olijfgaarden en de schaduw van de Mont Ventoux in de verte. In juni geurt de lucht naar tijm en lavendel, in oktober naar natte aarde en druivenschillen. De Dentelles rijzen grillig omhoog als versteende golven. Alles lijkt hier bijna stilgezet door de tijd. Maar het leeft. Het ademt.
Ik herinner me een ochtend, ergens in april. De lucht was blauw als porselein, en terwijl ik het dorp inliep, raakte het zonlicht de ruwe muren. Dat licht op de muren, daar was ik voor gekomen. Een oude vrouw – een van de weinige vaste bewoners – groette me met een kort knikje, alsof ze wist dat ik er voor het licht kwam.
Vergezicht
Iets voorbij de wasplaats vind je een fantastisch doorkijkje naar het dal over wijngaarden en heuvels. Vergelijkbaar met het steegje naar het dal in Gordes, maar dan mooier. Ruwer. De lucht lijkt oneindig. Elk bezoek voel ik me opnieuw verrast door dat uitzicht.
Piitoresk klein steegje in Crestet met uitzicht op Ouveze dal.
Kunst als tweede adem
In het bos net boven het dorp staat iets onverwachts: een brutalistisch kunstcomplex uit de jaren ’60, gebouwd door de beeldhouwer François Stahly. Wat begon als een atelier en woonplek groeide uit tot een stille enclave voor kunstenaars. Tegenwoordig wordt het, na jaren van verwaarlozing, in ere hersteld. Kunst en architectuur blijken hier niet in conflict met het verleden, maar in dialoog.
Ook in het dorp zelf vind je sporen van die creatieve geest. Een discreet open atelier hier, wat kunst daar. Geen markt of galerie voor het grote publiek, maar werk dat rustig wacht op de juiste match.
Bloemenpracht
Langs de muren en in de tuinen van de eeuwenoude huizen maakt de enorme bloemenpracht het dorpse plaatje compleet: paars/blauwe lavendel, rode rozen en witte bloesem. En zelfs beneden bij de parkeerplaats – nauwelijks tien meter van de weg – barst de flora los in kleuren die je verleiden om meteen je camera te pakken. Het ouderwetse dorpsleven, vermengd met dit weelderige bloemenpalet, maak elke wandeling in Crestet – al is het maar een simpele route van auto naar kerk – tot een mini-sfeerfilm. En je kunt geweldig wandelingen maken bij Crestet!
Weelderig bloemenpakket met uitzicht in Crestet.
Waarom ik altijd terugkeer
Crestet is oud. Gelaagd. Stil. Een dorp dat zijn geschiedenis niet tentoonstelt maar draagt. Een plek waar schoonheid niet schreeuwt, maar fluistert. En dus keer ik terug. Telkens weer. Niet omdat het moet, maar omdat er plekken zijn die je herinneren aan wat er toe doet. Crestet laat de stilte spreken.
Nieuwsbrief
Klik op de link: https://encr.pw/UqXJO en abonneer je op de gratis nieuwsbrief van e-magazine Hans in the Provence. Dan weet je zeker dat je geen artikel over de Provence meer mist!
Heb je vrienden die het e-magazine Hans in the Provence ook leuk zouden vinden? Stuur dan de link naar ze door! Dat zou heel fijn zijn!
