Column: Waterleiding

Het is niet makkelijk om de Provençaalse mentaliteit te begrijpen als je uit het noorden komt. Zeker niet wanneer iedereen door elkaar praat, maar niemand echt luistert. Dagenlang zochten we naar de waterleiding op ons terrein. Die komt keurig tot aan de muur van het huis en eindigt bij de keuken – precies daar waar we hem níet willen hebben. Welke kronkels de leiding tussen die twee punten maakt, was van buitenaf niet te achterhalen.

Wichelroedeloper

Maxime, onze tuinman, boog twee metalen staven in een bepaalde vorm en schuifelde vervolgens als een ´wiggelroedeloper´ over het terrein. Hij beweerde dat hij over bijzondere gaven beschikte om water te vinden. Mijn man is niet bepaald spiritueel ingesteld; hij hoopte vooral dat onze buurman, wijnboer Coco, eindelijk zou komen opdagen met zijn kleine graafmachientje – hier ‘mini-pelle’ genoemd. Dat deed hij, en wel op zaterdagochtend om acht uur. In de graafmachine zat zijn zwager Nicolas, terwijl Coco zelf als een soort Napoleon de regie voerde: “Nico krijgt 50 euro per uur en haalt gewoon alles weg.” Dat deed Nico inderdaad – een goedige, wat logge beer van een man. Na een minuut vonden we weliswaar nog geen waterleiding, maar wel een stroomkabel onder de grond.

Stroomstoot

Stop! Coco kwam meteen aanrennen, doodsbenauwd dat zijn zwager een dodelijke stroomstoot zou krijgen. Ook Maxime, die net lavendel aan het planten was, liet alles vallen en snelde toe. Coco, Nico en Maxime bespraken uitvoerig hoe je een dodelijk ongeluk tijdens het graven zou kunnen voorkomen. Dat mijn man inmiddels allang de stroom had uitgeschakeld, hoorde natuurlijk niemand – hij is tenslotte slechts de eigenaar van het huis, en dan ook nog een Duitser. Pas toen Coco zelf een blik op de stoppenkast wierp, stelde hij iedereen gerust: alles oké, de Duitser wil ons niet vermoorden.

Lijk?

Uiteindelijk vonden we naast de elektriciteit ook de waterleiding onder de grond. Daarbij ontdekten we dat de werklui van destijds bij het aanleggen van de waterleiding kennelijk de stroomkabel hadden doorgesneden – het was met een geïmproviseerd aansluitdoosje gerepareerd. Of er toen ook een lijk op ons terrein lag, is overigens nooit overgeleverd.

Putain

Onze loodgieter Olivier – die ons hele huis vol gaten heeft geboord – was dolblij met de vondst van de leiding en zette er meteen een groot T-stuk van messing op. Helaas had hij de leiding iets te kort afgezaagd en mopperde: “Putain, putain.” Maar nu werkt bijna alles. We hebben nog steeds geen water in huis, want Olivier verdwijnt soms urenlang en komt dan terug met verhalen over hoe hij een oud dametje van de verdrinkingsdood heeft gered – een gesprongen slang, alles stond onder water. We zijn in elk geval blij dat onze loodgieter zo’n goed hart heeft.

Water

Maar in de tuin is eindelijk water. Tuinman Maxime en zijn vader hebben kilometerslange druppelslangen gelegd, zodat de lavendel niet uitdroogt. Dat is ook belangrijker dan water in onze douche. We kunnen nog niet in het huis trekken – naast water ontbreken ook de deuren, de keuken en de bedden. De keuken hebben we in Duitsland gekocht, en de twee verhuizers van het particuliere verhuisbedrijf grepen hun kans om het zich in Frankrijk goed te laten smaken. Na het uitladen reden ze naar Avignon voor een diner en overnachting, en vervolgens terug via Vonnas, waar een etentje bij Georges Blanc op het programma stond.

Geld

We hebben er geen twijfel over: het vele geld dat we uitgeven aan een gammel oud huis in een gehucht in de Provence, is goed besteed. Coco koopt een nieuwe mini-pelle, Maxime een remorque – en onze Duitse verhuizers gaan chique uit eten. De enige idioten die niet uit eten gaan en ’s avonds met rugpijn doodmoe in bed vallen – dat zijn wij.

Stay tuned, Christine