Iedere morgen zes uur? Verwarring inbegrepen.

De zomer is aangebroken. Onze zuiderburen vinden ons Noord-Europeanen een beetje achterlijk als het op hitte en zon aankomt. “Jullie mogen tussen 12 en 16 uur geen tuinwerk doen,” raadt wijnboer Coco ons aan. En Olivier, onze loodgieter, heeft al een geniaal werkschema bedacht: “Ik sluit jullie verwarming in augustus aan,” belooft hij. “Ik kom elke ochtend om zes uur en stop om elf, dan is de verwarming snel klaar.” Daarbij maakt hij een wilde armbeweging, alsof hij een buis in de lucht buigt: “tac, tac.”

Zes uur?

Om zes uur wil Olivier komen? Ik kan mijn oren niet geloven: “Is dat niet een beetje vroeg?” Olivier kijkt me meewarig aan. “Zo gaat dat hier in het zuiden. Wij staan vroeg op en slapen ’s middags alweer.”

Inderdaad, de volgende ochtend blaft onze hond bij het krieken van de dag en springt als een bezetene tegen de voordeur. Is Olivier gek geworden?

Druppelsysteem

Nee, onze tuinman Maxime is al om zes uur gearriveerd met een grote bewateringsslang, die hij uitrolt in onze groente- en kruidentuin. Hij vindt het druppelsysteem veel zuiniger en effectiever dan onze avondlijke waterfestijnen, en heeft op eigen initiatief zijn materiaal meegenomen. Behalve de tijdschakelklok – die is van Gardena: “Die is Duits en duur, die moeten jullie zelf kopen.” En inderdaad, toebehoren van Gardena kosten in de Provence twee keer zoveel als in Duitsland. Maar we hebben geen keus en kopen het schandalig dure ding in een tuincentrum in Valréas. Op de terugweg worden we op de D 976 geflitst – we reden harder dan 70 km/u. Die verdomde waterklok wordt steeds duurder.

Cyanuurzuur

Ondertussen hebben we ons meer verdiept in ons zwembad en zijn tot de conclusie gekomen dat onze pisciniste Didier zijn werk niet goed doet. Het water ziet er glashelder uit, maar onze laboratoriumtesten tonen aan dat het cyanuurzuurgehalte te hoog is. Didier kan er nog zoveel chloor in gooien – het werkt nauwelijks meer. Mijn man vindt dat ik dat tegen Didier moet zeggen, zoiets als: “Didier, weet u wat cyanuurzuur is? Nee? Er zitten te veel bacteriën in het water, jullie chloor helpt niets.”

Ik weet mijn man ervan te overtuigen dat je op die manier NIET met Zuid-Fransen moet praten – ook al rekenen ze 65 euro voor elk overbodig bezoek. Ik stel Didier voor om het water te verversen. Didier verslikt zich bijna in zijn koffie: “Wat? Het water verversen? Weet u wat dat kost?” Ja, zeg ik, maar een oog-, oor- of blaasinfectie is óók duur.

Didier neemt me mee naar het zwembadhok en toont me nijdig de extra grote chloortabletten die hij elke week in het water gooit: “Impeccable, votre piscine est absolument impeccable!” Hij denkt nu dat ik dom, hysterisch of bacterie-fobisch ben. We gaan het water dus stiekem verversen, zodat Didier het niet merkt. Het woord cyanuurzuur vermijd ik maar liever – ik wil hem niet uit zijn evenwicht brengen.

Lavendel

En natuurlijk mag deze column niet eindigen zonder lavendel. Onze lavendel heeft prachtig gebloeid en is daarna bij 40 graden verdroogd. Eigenlijk wilde ik de bloemen bij volle maan met een gouden sikkel knippen, maar mijn man pakte een elektrische zaag. Ratz, ratz, ratz – en alles was voorbij. Nu heb ik een kruiwagen vol lavendel geoogst; vijf bossen heb ik voor mijn vriendinnen gebonden. In de auto zijn de bloemen helaas volledig uit elkaar gevallen – de hond heeft zich erin gewenteld. Hij ruikt nu verrukkelijk, maar de auto ziet eruit als een blauwe varkensstal.

De Provence is soms allesbehalve romantisch.