Welkom in ons huis, deuren volgen later

Wie snel begint, zit later vast. Zo is het ook bij ons gegaan. Binnen acht weken was ons huis van binnen helemaal vernieuwd, ook de tuin was in vier weken aangelegd. We konden het nauwelijks geloven. Maar nu is alles tot stilstand gekomen. We wachten al zes weken op onze deuren.

Stilstand met laagje stof

Eind mei zouden ze komen. Nu is het half juni. Petru, onze Moldaviër, zou ze “heel snel” maken. Maar hij reageert niet meer, neemt nooit de telefoon op. Mijn man zegt dat we hem niet vooraf hadden moeten betalen: “Nu is hij er met het geld vandoor.”

Bij ons waait het stof nu door het hele huis. Zelfs het toilet heeft geen deur. Dat is irritant, maar heeft ook een goede kant. Want wie een huis in de Provence heeft, kan zich nauwelijks redden van de vrienden. Tot op de dag van vandaag moet ik nog steeds lachen om het feit dat Peter Mayle zo gek was om in de krant te zetten: “Wie wil, mag gerust eens langskomen.”

Open huis, open toilet, open vriendschap

Voor zo’n opmerking moet je wel erg naïef zijn. Opeens hebben we vrienden die we al jaren niet gezien hebben, maar die via-via hebben gehoord dat wij een huis in de Provence hebben. We krijgen telefoontjes van Jan, Maria, Peter, Ingrid en Stefan – de vraag is altijd dezelfde: “Hebben jullie ook een logeerkamer?” Verdomme, wie zijn die mensen? Natuurlijk hebben we een logeerkamer. Maar zonder deur, hihihi.

Ik probeer het dus met een waarschuwing: “Ook het toilet heeft geen deur.” Dat maakt toch niets uit, zeggen onze volhardende vrienden, “je kunt er toch gewoon een gordijn voor hangen.” Natuurlijk, zolang het maar niets kost, voldoet een gordijn ook. Ik voer de waarschuwing op: “Bij een buikvirus is een open deur echter heel vervelend.” Op het laatste moment herinnerde ik me dat kennissen van ons, die kamers verhuren in de Provence, zich graag vrolijk maken over de slechte spijsvertering van hun gasten. Welnu, het idee dat door het hele huis het geluid van een tapenade van olijfolie-intolerantie te horen zou zijn, joeg zelfs de laatste “vrienden” weg. Ze vroegen ons: “Jullie moeten het echt laten weten als de deuren er zijn, dan halen we alles in.” Natuurlijk, dat doen we, beloofd.

Onze loodgieter, zijn cola en de douche van Madame

Voor de winter hebben we trouwens ook al een excuus: de verwarming doet het niet. Olivier, onze loodgieter, heeft alvast de rekening gestuurd, maar wil de verwarming pas in augustus aansluiten, “tranquillement”. Op dit moment werkt hij bij een rijke zak – “un vieux riche” – in Pernes-les-Fontaines. Eigenlijk heeft hij die rijke zak nog nooit gezien, want die is Amerikaan en komt pas als alles klaar is. Dat wordt lastig voor Olivier, die graag overal onafgewerkte bouwplaatsen achterlaat, omdat hij dan altijd weer terug kan komen. Zijn droom zou waarschijnlijk zijn om de knappe vrouw van die rijke zak onder de douche te verrassen met: “Oh, putain, ik ben vergeten de doucheafvoer op de hoofdleiding aan te sluiten. Op dit moment loopt het water nog de keuken in.”

Bij ons is hij ook altijd blij als er weer iets nieuws is: “Maakt jullie koelkast nu ijs?” “Natuurlijk, Olivier, hier is een cola met ijs, is dat goed zo?” Olivier drinkt rustig zijn cola op en kijkt rond: “Hebben jullie nog steeds geen deuren?” Nee, zeg ik ijzig. Olivier drinkt zijn cola nu snel leeg. Hij gaat nog even langs bij July, onze Engelse buurvrouw, die heeft namelijk een echt toilet met deur én slot. Vast kan Olivier daar nog een paar schroeven van de wc-bril aandraaien. We zien hem vast snel weer. Ook zonder deuren.