Column: De Cabanon

Er staat er altijd wel ergens één, half verscholen achter een oude olijfboom of op de grens van een lavendel- of wijnveld. De cabanon. Een stenen huisje, zonder pretenties, zonder glamour. De cabanon is nooit gebouwd om te imponeren, maar juist om te voldoen aan de eerste levensbehoeften en misschien is dat zijn grootste kracht. Ik zie ze overal, die kleine huisjes, en steeds betrap ik mezelf erop dat ik onder de indruk ben van hun eenvoud.

Ooit waren deze cabanons toevluchtsoorden voor landarbeiders, hun functie was puur praktisch: beschutting bieden tegen de hitte van de zon en soms een plek om te schuilen voor de mistral. Deze kleine gebouwen kwamen voort uit de dorpsbewoners die met minimale middelen maximale functionaliteit wisten te bereiken. En in die eenvoud ligt de schoonheid.

De cabanon is meer dan een bouwwerk; het is een deel van de Provençaalse ziel, verweven in het landschap. De open ruimtes eromheen benadrukken de vrijheid en de weidsheid die je voelt als je er bent. Een cabanon staat in een ritme met de natuur, een ritme dat de tijd lijkt te vertragen. Ik stel me vaak voor hoe het zou zijn om er een tijdje te verblijven. Niet dat ik er zelf zou willen wonen, want ik geef graag toe: ik ben gehecht aan mijn comfort – maar het concept heeft iets ontzagwekkends. Een cabanon biedt precies datgene wat Maslow in zijn piramide als eerste behoeften beschrijft: een dak, een bed, iets om te koken en de natuur als buurman. Wat zou een mens nog meer nodig hebben?

Corbusier

Le Corbusier, de grote modernist, zag het belang van die eenvoud en creëerde zijn eigen cabanon aan de Côte d’Azur. Een ontwerp met alleen het hoogst noodzakelijke, de essentie van wonen. Voor mij belichaamt de cabanon precies hetzelfde: de schoonheid van de eenvoud, de kracht van de beperking. Er is geen opsmuk nodig, geen extra’s die afleiden. Hier vind je geen Wi-Fi, geen slimme apparaten, alleen het minimalisme van een dak, een deur en een tijdloze connectie met de natuur. Een minimalisme dat zo goed past bij de onthaaste levensstijl die ik zo waardeer in de Provence.

Dit kleine bouwwerk is door de eeuwen heen vereeuwigd in schilderijen, foto’s en illustraties. Misschien omdat je allemaal wel een beetje verlangt naar die eenvoud, naar dat basale ritme waarin de cabanon je plaatsvervangend meeneemt. De cabanon past in het landschap van de Provence als een stukje van een puzzel, als een zachte herinnering aan de waarde van traagheid in een wereld die zich steeds sneller beweegt. Het staat in schril contrast met de almaar hoger groeiende eisen van de Maslow-piramide, waar zelfontplooiing vaak doorschiet tot ego en ambitie ten koste van elkaar.

Misschien raakt de cabanon me zo, omdat ik ergens weet dat die eenvoud waardevoller is dan ik wil toegeven. Terwijl moderne woonwijken opdoemen en steden blijven uitdijen, blijft de cabanon als een stille proteststem tegen die haastige uitbreiding. Zijn stenen muren fluisteren: “Kijk om je heen. Geniet van wat er is.” Misschien is dat alles wat we echt nodig hebben.