Column: De Stad

Avignon voelt voor mij als een tweede thuis. Het is een stad waar je niet alleen de geschiedenis kunt aanraken, maar ook de toekomst kunt voelen bruisen. Le pont Saint-Bénézet, het Palais des Papes en de omliggende panden op de pleinen zijn ongekend mooi, maar wat mij telkens weer raakt, is de creatieve energie die door de straten stroomt. Hier leeft de kunst, niet alleen in musea, maar op straat, in de theaters, en in de jonge geesten van de studenten die de stad bevolken.

Mijn eerste echte ontmoeting met de stad Avignon was tijdens het Festival van Avignon. Dat bezoek veranderde mijn kijk op wat een stad kan zijn. Het was in de tijd dat kleine theatergezelschappen de straten overspoelden met hun uitingen. Ik herinner me nog goed hoe ik, ergens op de Rue de la République, een jonge man tegenkwam op een antieke fiets, een velocipède – zo´n fiets uit de 19^e eeuw met een heel groot voorwiel en twee kleine achterwieltjes – waarop een zwarte piano was gemonteerd. Terwijl hij reed, liet zijn compaan achter de piano de meest romantische pianoklanken achter. Zonder erbij na te denken volgde ik net als velen dit stel helemaal tot aan het Place des Corps-Saints. Het was niet zomaar een moment; ik werd meegezogen door de kunst zoals ik het nog niet eerder had ervaren.

Avignon is voor mij dan ook meer dan een decor. De theaters, groot en klein, geven de stad een kloppend hart. Tijdens het festival is dat hart nog krachtiger: acteurs, regisseurs en theaterliefhebbers nemen de stad over. Maar ook buiten het festival om blijft het een plek waar cultuur en creativiteit een thuis hebben. De universiteit, met haar jonge en levendige studenten, geeft een dynamiek aan het centrum van de oude stad waar ik zo van hou.

Natuurlijk is er door de jaren heen veel veranderd. De commercie heeft haar weg gevonden naar het festival en voor de kleinere theatergezelschappen is het niet makkelijk om overeind te blijven. De wijken buiten de oude historische kern tonen de hardheid van het hedendaagse leven. Ook in Avignon. Toch houdt de creatieve geest de stad levendig.

Afgelopen vrijdag deelde ik op Instagram een moment dat voor mij precies die essentie van Avignon vangt. Op het plein voor het Palais des Papes, waar iedereen ontspannen genoot van de ochtendzon, gaf een artiest met een gouden stem en saxofoon een performance. Het voelde alsof de stenen van het paleis mee resoneerden, alsof we met z’n allen getuige waren van iets dat in een concertzaal niet had misstaan. Alleen het was gewoon op straat. Die vrijdagmorgen bracht alles samen wat Avignon zo bijzonder maakt: de tijd nemen, de kunst omarmen in haar historische context en genieten van het leven zoals het bedoeld is. Ik hou van die stad.