Het is winter. Iedere ochtend gaat om zeven uur mijn wekker af. Ook als ik geen afspraken heb. Zie het maar als onderdeel van een drie-eenheid: rust, reinheid en regelmaat. Het eerste wat ik dan doe, is alle luiken opengooien. Ik weet niet waarom, maar de droge lucht en de houtgeur, zo eigen aan het Franse leven à la campagne, doen me goed. Het heeft iets rustieks en zorgt er, samen met de rijp op de wijnvelden, voor dat je je heel dicht bij de natuur voelt. Het is dan nog fluisterstil. Iedere ochtend.
Automatisch gaat mijn blik naar de top van de Mont Ventoux. Deze geeft immers uitsluitsel over wat voor dag het gaat worden. Heeft hij een wit mutsje op, dan is het wederom mooi weer. Draagt hij een grijze hoed, dan wordt het een vochtige dag. De natuur voorspelt. Het was Michel, die een kleine 500 meter verderop woont, die mij deze lokale wijsheid jaren geleden toevertrouwde.
In deze tijd van het jaar duurt het nog een uurtje voordat de zon langzaam achter het plateau de Vaucluse opkomt. De eerste vogeltjes beginnen te fluiten en je ziet de dauw op de wijnranken langzaam verdampen. Binnen por ik de haard nog wat op om het behaaglijk warm te houden. Buiten eten de eerste koolmeesjes uit het voerbakje dat we speciaal voor hen hebben klaargezet. Wist je dat koolmeesjes processierupsen eten? Vorige winter werd een boom in de tuin geteisterd door deze beestjes. Het was Bianca Olszewski-Oudwater van Château Ferrassières, uit het gelijknamige dorpje, die koolmeesjes inzette om op natuurlijke wijze de rupsen op haar landgoed te verwijderen. En met succes. Nou, die wilden wij dus ook wel. Nu snoepen de koolmeesjes vrolijk van het voer dat we hebben klaargezet. Klaar voor het eventuele werk, mochten er zich weer processierupsen aandienen.
Beau, mijn bernersennenhond, staat ondertussen al bij de voordeur. Hij kijkt me hoopvol aan, zoals iedere ochtend. Een wandeling over de met rijp bedekte wijnvelden lonkt, en de zon zorgt bijna iedere ochtend voor dat majestueuse licht. Het is echt stil in de Provence in de winter. De zomerdrukte heeft plaatsgemaakt voor een serene rust die ik alleen in de winter ervaar. De kale wijnranken strekken zich uit als grafische lijnen. Beau loopt naast me terwijl zijn adem zichtbaar is in de ijle lucht. Ik adem diep in. Dit is mijn Provence in de winter: een seizoen van introspectie, eenvoud en schoonheid.
Na de wandeling stap ik in de auto en rijd ik naar de markt. De winterse markten in de Provence zijn anders dan in de zomer. Ze zijn kleiner, intiemer, maar minstens zo charmant. Het is heerlijk om rustig langs de kraampjes te slenteren zonder de zomerse drukte om me heen. Het Provençaalse licht lijkt in de winter nog helderder, alsof het een spotlight zet op de kleuren van de producten en de huizen.
De producten van het seizoen zijn ook anders, en dat zie je terug in de keuken: stoofpotten met wild, daube provençale en ratatouille staan op het menu. Of wat dacht je van een heerlijke truffelomelet?
Hier en daar maak ik een praatje met bekenden. De sfeer is gemoedelijk. Het ritme van de winter is vertraagd, en dat voel je overal. Na een tijdje zoek ik een plekje op een terras, in de warme winterzon. Een kop koffie en simpelweg genieten van de mensen om me heen. Het voelt echt alsof de wereld even op adem komt.
De winter in de Provence geeft een weldadige rust. De Mont Ventoux, wit van de sneeuw, scherp afgetekend tegen de strakblauwe lucht, de zon en een stilte die je nergens anders zo intens ervaart. Natuurlijk regent het af en toe, maar dan is er altijd de mistral die de lucht weer schoonveegt. Alsof de natuur zichzelf telkens opnieuw opfrist.
De Provence in de winter heeft geen opsmuk nodig. Het is pure eenvoud, zoals het leven hier eigenlijk bedoeld is. Een seizoen waarin zowel de natuur als de mensen herstellen, en waarin ik elke dag opnieuw besef hoe bevoorrecht ik ben om hier te mogen zijn.
Illustratie: Saskia Supheert, januari 2025
