Ik liep vanmorgen door de smalle straatjes van mijn dorpje en zag hoe het Provençaalse voorjaarslicht speelt met de schaduwen van de bomen, ze als levendige patronen op de gevels werpend. De Mont Ventoux, die ik elke dag zie, lijkt nooit hetzelfde. Iedere avond kleurt hij anders: eerst schaduwrijk en koel, dan langzaam warmend naar goud en donkerrood. Ik blijf staan. Dit licht doet iets met me. Het is geen decor, het is een kracht, die mijn stemming beïnvloedt, mijn gedachten opent.
De blauwe lucht verrast me telkens weer. In de winter strak en diep, een kleur die bijna tastbaar is. In de lente richting de zomer vervaagt het blauw, wordt zachter, lichter, alsof de hitte het uitwist. En ik voel hoe dat licht niet alleen de omgeving kleurt, maar ook mijn binnenwereld. Een grijze ochtend met laaghangende bewolking tot in de wijnvelden kan een sluier over mijn gedachten leggen. Maar dan, als de zon doorbreekt, vult alles zich met helderheid, en ineens lijkt het leven licht, bijna moeiteloos.
Dat is waarom zoveel kunstenaars al eeuwen hier in de Provence hun inspiratie vinden. Van Gogh, Monet en Cézanne: ik begrijp hen nu in de lente beter dan ooit. Dit licht trekt je mee, laat je lijnen scherper zien, kleuren intenser beleven. Het zet aan tot ontdekken, creëren, delen. En niet alleen kunstenaars, ook ik word erdoor geraakt. Ik merk hoe ik anders kijk, hoe ik dingen zie die me eerder ontgingen. Ideeën dienen zich aan, verbinden zich op onverwachte manieren, als licht dat door een klein raam binnen valt en ineens een hele kamer vult.
Licht is voor mij meer dan alleen iets dat je in staat stelt te zien. Het is een voedingsbodem voor mijn zijn, mijn creativiteit, mijn humeur. En hier in de Provence, waar het licht iedere dag opnieuw verrast, voel ik de energie stromen. Iedere ochtend opnieuw. Voel jij dat ook?
Wat een mooie column Hans, de emotie spat ervan af en de foto geeft voor mij precies weer, wat je beschrijft!
Dank je wel!